manicure hybrydow

aaa4

Uranice przecinaly dwie wyboiste gruntowe drogi. Obie prowadzily w poprzek glebokiej rozpadliny, przez rozchwiane, drewniane mosty zbudowane tam kilkadziesiat lat wczesniej. W poblizu obu mostow, w odleglosci okolo czterdziestu kilometrow od siebie, na suchej rowninie wyrosly obozy uchodzcow. Dziesiatki tysiecy nieszczesnikow gniezdzilo sie w namiotach marnie chroniacych przed sloncem i deszczem. Mieszkali tam Erytrejczycy, ktorzy nie mogli wrocic do ojczyzny. Od czasu nasilenia wojny domowej w Sudanie, w obozach chronili sie tez Sudanczycy, majacy nadzieje na lepsze zycie w Erytrei. Byli tak zdesperowani, ze w swoim ubogim sasiedzie widzieli ziemie obiecana.Usytuowane blisko granicy, a przez to latwiej dostepne, obozy byly w lepszej sytuacji niz te polozone w glebi Sudanu. Regularnie przyjezdzaly tu konwoje ONZ z zywnoscia, lekarstwami i ubraniami przewozonymi przez Erytree.

Dnem wawozu plynal waski strumyk. Z obu obozow nieprzerwanie wedrowal do niego lancuszek dziewczat niosacych na glowach ciezkie gary z woda. Miejsca do prania i latryny umiejscowiono kawalek od punktu czerpania wody, ale kiedy strumien doplywal do lezacego nizej obozu, byl juz zanieczyszczony przez gorny oboz. Szalaly dyzenteria i inne choroby.

Pietnascie kilometrow na poludnie od drugiego obozu stal trzeci, zamieszkany glownie przez zolnierzy. Wzniesiono go w rzadkim akacjowym zagajniku, dajacym niewiele cienia. W poblizu warczal agregat, pompa ciagnela wode ze strumienia dwucalowym wezem. Trzej ludzie pilnowali ognisk do gotowania wody, ktora potem miala zostac oczyszczona chemicznie.

Mimo wysilkow ludzi, by przestrzegac higieny, wiatr przywiewal smrod z obozu uchodzcow. To i nieustanne brzeczenie metalicznie zielonych much w opinii Giancarla Gianellego bylo najwiekszymi minusami zolnierskiego obozowiska. Wszystko inne mu odpowiadalo. Jego namiot byl duzy i klimatyzowany, a jedzenie zaskakujaco dobre. Jeden z rebeliantow Mahdiego byl kiedys szefem kuchni w Chartumie i sprzet przywieziony przez Gianellego do buszu sprawil mu ogromna radosc. Gdyby nie rozbici wokol uzbrojeni partyzanci ze swoimi nieustannymi cwiczeniami strzeleckimi i musztra, Gianelli porownalby to obozowisko do jednego z eleganckich, "hemingwayowskich" obozow urzadzanych przez duze agencje safari w Kenii czy RPA.

Siedzial w cieniu zadaszenia swojego namiotu, osloniety moskitiera. Jego biurko bylo mahoniowe, ale skonstruowane tak przemyslnie, ze dawalo sie rozlozyc i bez trudu transportowac. Mahoniowy fotel obity byl skora zebry. Na biurku stala szklanka wody gazowanej, mokra od roznicy temperatur, obok laptop pozwalajacy kontrolowac rozliczne firmy holdingu przez lacze satelitarne. Gdyby kraj byl bardziej interesujacy, na przyklad pelen zwierzyny, Gianelli bylby zly, ze musi zawracac sobie glowe praca, ale pustynia byla sucha, plaska i pozbawiona zycia, nie liczac cuchnacej masy ludzi na polnocy. Dlatego dni oczekiwania wypelnial kierowaniem swoja wielonarodowa korporacja.

Zgodnie z obietnica Mahdi zapewnil wystarczajaco duzo zolnierzy. Kiedy Rada Rewolucyjna Sudanskiej Armii Wyzwolenia dowiedziala sie, ze prosba pochodzi od ich najwiekszego europejskiego sponsora, wyslala piecdziesieciu ludzi na granice erytrejskapod dowodztwem Mahdiego, ale kontrola Gianellego. Byli to najlepsi zolnierze SAW, zaprawieni w bojach weterani o co najmniej dziesiecioletnim doswiadczeniu w krwawej wojnie partyzanckiej. Zostali przez Gianellego wyposazeni w najnowszy sprzet polowy NATO, chociaz nie chcieli uzywac nowych karabinow szturmowych, wolac swoje ukochane AK-47.

-Panie Gianelli? - Przed wejsciem do namiotu stanal jeden z bialych

gornikow.

-Tak, Joppi? Niech pan wejdzie, zapraszam.

Gornicy zatrudnieni przez Gianellego byli obywatelami RPA, ktorzy uciekli z [link widoczny dla zalogowanych]
kraju, kiedy w 1994 roku do wladzy doszedl Afrykanski Kongres Narodowy. Giancarlo znalazl ich w Australii, podobnie jak wielu innych ich rodakow, ktorzy bali sie zycia w kierowanym przez czarnych panstwie. Wyobrazal sobie, ze moga wrocic do ojczyzny, kiedy jego plan tak zdestabilizuje gospodarke RPA, ze ludzie zaczna domagac sie powrotu wzglednego dobrobytu, w jakim zyli pod rzadami bialych.

Wysoki Bur schylil sie, przechodzac pod moskitiera, i usiadl naprzeciwko Gianellego.

-Skonczylismy przegladac sprzet gorniczy, ktory pan przywiozl. Robi wrazenie.

Gianelli zapewnil sobie uslugi pieciu bialych nadzorcow, ekspertow od materialow wybuchowych i bylych sztygarow. Mieli oni kierowac stuosobo-wa grupa robotnikow, ktorych obiecal przyprowadzic Mahdi. Gianelli przywiozl takze piec duzych ciezarowek pelnych sprzetu gorniczego, pneumatyczne swidry, materialy wybuchowe i kilka malych ciezarowek przystosowanych do pracy pod ziemia. Sprzet byl wysylany do Afryki od kilku miesiecy i magazynowany w placowce Gianelli SpA w Chartumie, czekajac, az Giancarlo odkryje polozenie kopalni zalozonej przez jego stryja tak dawno temu.

Joppi Hofmyer zapalil papierosa i trzymal w ustach tak, ze papieros tanczyl i skakal, kiedy Bur mowil, a dym wil sie dookola jego glowy, zmuszajac do mruzenia oczu pod ciezkimi brwiami.

-Ci pieprzeni kaffirs ciagle chca sie dobrac do skladu plastiku. Musialem rozwalic pare lbow, zeby sie czegos nauczyli.

Gianelli sie usmiechnal.

-Ufam, ze to nic powaznego. Ci zolnierze ktoregos dnia moga uratowac panu zycie.

-Taki kaffir ma leb jak skala. Mozna go troche otluc, ale nic mu nie bedzie. - Hofmyer chrzaknal. - W Randzie dyrekcja nigdy nie rozumiala, ze [link widoczny dla zalogowanych]
dobrymi batami mozna z czarnucha wycisnac wiecej niz dodatkowymi porcjami miesa czy pieprzonym programem opieki dentystycznej.

-Joppi, ci ludzie nie beda pracowali dla pana - powiedzial z irytacja Gianelli. - To straznicy, ktorych zatrudniam ja.

-Ja, i mamy pracowac z tymi smieciami z obozow? Mahdi przyprowadza ich nam tuzinami